Cerita Cekak Boso Jowo : Ora Kagodha

Cerita Cekak Boso Jowo dengan judul Ora Kagodha akan menjadi posting tugas pertama saya di blog kumpulan tugas sekolah ini.

Ora Kagudho

Anggone nyambut gawe dadi tukang becak wis suwe banget, wiwit manten anyar nganti nduwe anak papat. Isih diayahi kanthi rasa tanggung jawab sarta ora nduweni rasa aras-arasen babar pisan. Kanggone Durasim, kendharaan rodha telu kuwi wis dianggep kaya dene sawah sing wulu pametune kanggo ngu­ripi anak bojo mben dinane. Satemene biyen tau banting stir bakulan pitik  sing ora patiya rekasa. Ning jebul malah kerep rugi. Mbomenawa wae pancen wis ditak­dirake dening sing ngecet lombok ma­nawa garis uripe  kadidene tukang mancal becak.

Dina kuwi isih jam sepuluhan nanging  panase wis krasa sumelet. Karo methang­krong neng ndhuwur becake, bola-bali Durasim ngelapi raine sing gemrobyos nganggo andhuk cilik kang dikalungake gulu. Durasim ajeg mangkal neng pra­patan ringin kembar. Diarani prapatan ringin kembar merga ing kiwa tengene prapatan pancen thinukulan wit ringin kang padha gedhene. Durasim banjur ngetoka­ke udud klobot saka sak clanane. Sakwise  disumed dheweke ngematake anggone ududan sinambi  ngenteni tekane penum­pang. Rokok sakler sing disedhot wis meh entek naging penumpang sing diarep-arep blas durung ana sing kemliwer. Ka­mangka biyasane yahmono kuwi dhewe­ke paling ora wis narik  pindho.

”Man, iki dina apa ta?” pitakone Du­rasim marang Suliman, kancane becakan sing uga mangkal ana kono.

”Genah dina Slasa ngene kok, pikun pa piye kowe kuwi,” semaure Suliman karo mijet ban becake ngarep mburi.

“Gak ngono, kok penumpange sepi men? Apa kira-kira pas dina apese awake dhewe?” ujare Durasim karo ngguwang rokok sing kari tegesan. “Nek ngene iki penak dadi pegawe negri ya, nyambut ga­wene alus mben wulan enek sing di­jagakne,” panggresahe Durasim.

“Menungsa mono sawang sinawang, Kang. Kaya dene gunung kae yen di­sawang saka kadohan katon endah. Ning bareng dicedhaki jebul kebak watu-watu padhas lan ri bebondhotan. Kok kira para pegawe negri iku gak sambat? Awake dhewe iki ibarat padasan, yen diiseni banyu kebak mancure iya banter. Semono uga nek kari setengah utawa meh asat  mancure ya alon.”

”Ya ana benere omonganmu”.

“Mulane gak usah nggresula. Pegawe negri mono biyene sekolah dhuwur lan ngentekake ragad akeh. Wis sakmesthine yen tembene nyambut gawe kepenak, bayarane gedhe. Lha nek aku karo kowe sekolah wae mung trima lulusan SD, mula­ne nyambut gawene ya nganggo okol.  Ning sing penting khalal lan tansah diparingi seger kuwarasan. Najan kaya ngene asile isih bisa  kanggo nguripi anak bojo.”

“Becak, Pak!”

Durung nganti Durasim nganggapi omongane Suliman, kesaru tekane wanita umur-umuran likuran taun celuk-celuk arep numpak becak. Durasim lan Suliman gageyan menyat saka lungguhe banjur nata becake.

”Aku apa awakmu sing narik,” pitako­ne Durasim.

“Kowe dhisik ora papa, Kang. Mengko nek eneng penumpang maneh  giliranku,” kandhane Suliman.

Durasim banjur nginger becakake lan dipapanake ana sangarepe wanita mau.

“Badhe tindak pundi, mbak?” pitakone kanthi unggah-ungguh alus.

“Terminal, Pak. Pinten ongkose?”

“Biyasa mbak, pitung ewu.”

“Nggih pun, mangga nek ngaten,” wang­sulane kenya kuwi banjur nata bo­konge sing katon montog neng ndhuwur becak. Ganda wangi parfum nyegrak  irunge Durasim. Yen nyawang sragame putih-putih, penumpange kuwi cetha sa­wijining pegawai kesehatan. Rodha becak ngglindhing lon-lonan tumuju arah terminal. Swarane gumerit kriyet-kriyet, kala-kala pating glodhag uger bane ngambah jeglongan.

Karo mancal becake, sadalan-dalan Durasim nggagas uripe sing tansaya suwe dirasa tansaya abot. Kaya-kaya ajine dhuwit saka anggone mbecak ora mbejaji yen dibandhingake undhak-undhakan rega kebutuhan. Kebutuhane saya akeh, nanging reregan saya nekak gulu. Wis ngono penumpange  saya sepi sebab wong-wong wiwit padha wegah numpak becak lan pilih kredit sepedha motor.

“Kendel sekedhap, Pak!” abane kenya kuwi karo mlengak memburi menehi kodhe supaya mandheg. Durasim agahan ngerim becake.

“Enten napa, Mbak? “

”Kula tak mampir dhateng supermarket sekedhap, njenengan tengga. Mangke ongkose kula tambahi.”

Kenya manis mau banjur mlebu super market. Sinambi ngenteni penum­pange, panyawange Durasim tumuju wong-wong sing mlebu metu super market. Wong-wong mau padha nggawa blanja mbrengkut. Sandhang pengang­gone resik tur necis, ora kaya bojone sing lagi ana omah. Aja maneh kok diajak blanja menyang super market, sedhenge blanja neng toko pracangan wae bojone asring utang. Saploke bebojowan Dura­sim rumangsa durung bisa mulyakake sing wadon. Tujune bojone kuwi klebu wanita sing nrima lan gelem diajak urip sengsara.

Dumadakan Durasim weruh  dhompet warna ireng gumlethak ana ngisor beca­ke. Kanthi gurawalan dhompet dijupuk. Sawise diiling-ilingi sedhela, tanpa di­bukak dhompet banjur dilebokane kothak dicampur karo peralatan becak. Pikirane malih semrawut. Yen isine dhompet mau dhuwit terus arep diwenehake sapa wong dheweke ora ngerti sing duwe. Upama di­wenehake satpam  gek-gek malah ora bali marang sing duwe merga jaman akeh uwong sing ora kena dipercaya. Durung mari anggone nglimbang-nglimbang,  penumpang sing dienteni mara karo nyang­king blanja rong kardhus.

“Ngapunten Pak, radi dangu,” ujare kenya mau karo mapanake kardhus ing pangkone.

“Mboten dados menapa, Mbak.”

Pedhal becak dipancal ninggalake pla­taran super market tumuju terminal. Ning sadalan-dalan Durasim mikir dhompet sing lagi wae ditemu. Upama bener ana dhuwite  terus arep dibalekake marang sapa? Apa digawa mulih wae, sebab dhe­weke lagi butuh dhuwit kanggo nyaur utang lan ngobatake anake sing nan­dhang lara. Rasa kesel lan sumelete sre­ngenge ora dirasakake. Pikirane mung ketuju marang dhompet. Durasim nggen­jot becake daya-daya tekan terminal sebab selak ora sranta kepengin ngerteni isine dhompet mau.

Sawise ngudhunake penumpange ana terminal, becak banjur diputer menyang panggonan sepi. Tekan gang-gangan ngi­sore wit mahoni dheweke mandheg. Tanga­ne ngrogoh dhompet sing disimpen ana kothak. Kanthi tangan gemeter alon-alon dhompet dibukak. Durasim sum­lengeren bareng weruh yen isine dhom­pet iku jebul dhuwit bendhelan rong yuta. Dheweke bingung awit ya lagi kuwi sak umur-umure nyekel dhuwit semono akehe.

Tuwuh pikirane sing ora-ora. Kelingan  tanggane sing uga tau nemu dhuwit yutan. Dhuwit temon kuwi banjur kanggo ma­ngan lan nyandhangi anak bojone. Sisane kanggo ngrehab omah. Nanging sawise kuwi kulawargane genti-genten kena musibah. Ngelingi kuwi kabeh  Durasim sing sekawit kepingin ngepek dhuwit nang njero dhompet mau banjur dadi kendho. Karo maneh dhuwit kuwi dudu hake lan kudu dibalekake marang sing duwe.  Ning banjur piye carane mbaleka­ke?

Tangane Durasim banjur ngrogohi slempitan dhompet kang isi SIM, STNK, ATM lan kertu tandha anggota (KTA) bidhan. Dheweke saya kaget sakwise namatake foto KTA. Durasim durung lali, foto kuwi fotone kenya sing mentas di­tera­ke. Jenenge Ayu Ariyanti, alamate ing Rembang. Durasim bali lenger-lenger. Anggone niyat mbalekake dhompet dadi mangu-mangu awit Rembang mono adoh saka omahe ing  Bojonegoro. Mokal yen dheweke bakal ngeterake dhompet mau menyang Rembang. Ning Durasim ayem bareng diwaca maneh jebule ing KTA ana nomer telpun omahe Ayu.

Karo unjal  ambegan landhung, Dura­sim bali nggenjot becake, nrobos panase kutha mecaki panguripan sing nyamut-nyamut. Durasim, senajan jamane wis edan nanging emoh melu ngedan.

Sumber: Cerita cekak boso jowo.

Cerita Cekak Boso Jowo : Ora Kagodha 2023-02-28T00:45:00-08:00 Rating: 4.5 Diposkan Oleh: Arbo